Top Slemenova Špica

Vandaag de wekker weer vroeg. Eerst een telefonisch consult voor E met de zorginstelling. Voorafgaand aan de vakantie zat ik nl in een spannende fase, waarin ik me übergelukkig voelde. En dan wordt het spannend voor mijn omgeving, en daardoor ook voor mij. Zelf voel ik me heel goed en veilig. Maar dat is ook het gevaar... Maar teveel euforie kan weer kans op psychose geven. Dus heb ik mijn medicatie verhoogd (vlakt af aan onderkant en bovenkant, dus positief en negatief) en een telefoontje voor de veiligheid. Overigens voel ik nu nagenoeg geen emotie.  Dus van euforie is geen sprake. Maar gelukkig kan ik in mijn hoofd bedenken dat ik iets moois zie...

Na het telefoontje meteen de auto in. We staan te popelen 🤗. Vandaag een wandeling startend bij een bergpas op1550m en dan een route met stijging 490m en 6,1km. We bouwen het gestaag op! Off we go, naar de top vam de Slemenova Špica, op 1911m. Poeh hè, meteen behoorlijk stijgen. Dit is andere koek dan die andere wandelingen! Soms even om ons heen kijken (lees: stiekem uitrusten 🤭). We komen op een ruggetje uit waarin we uitzicht kregen op het het gebied wat we mogen doorkruisen. Links granieten steile bergwanden met gruispaden en veel sneeuw. Dat wordt onze terugweg. Het stuk wat we net gelopen, daar zou 45 min voor staan en hebben wij in 20 min gedaan. Bikkels 🤣.

Voordat we verder gaan gaat Diana eerst nog even de sneeuw in (zoek de sneeuwbal op de foto 😉). We volgen de route door half open bos. Dalen en weer stijgen om bij de top te komen. Ja zo gaat dat in de bergen hè. Dalen, stijgen, dalen, stijgen. Het gaat niet vanzelf allemaal, haha! Maar we vechten ons een weg naar boven. Eenmaal boven, na 2 uur, wachtte ons een blauwe bloemenpracht en mooi uitzicht op de bergen.

Lunchen en weer terug de berg af. Ik check nog even bij Diana of ze over de gruispaden terug wil, want had al gelezen dat die kant technischer is. Ik kreeg een go dus let's go. We zagen al snel dat we een steile gruishelling op moesten 😬. E ging steeds voorop en het voorgaande deel ging best gelijk op, maar dit gruis vond Diana spannend. Met als gevolg dat E veel rustmomenten had en kon genieten van het uitzicht 🤗. Nu een groot vlak sneeuw oversteken. Spannend! Soms grote stappen zetten, angst om te glijden en een steile afgrond naast ons! En dat met ondertussen een beetje spaghetti benen 🫣. Maar gelukkig hebben we onze stokken!!! Maar we hebben het gered. Nog meer gruis en sneeuw en nog meer gruis 😄. Ik kreeg steeds langer de tijd om uit te rusten, maar ik ben trots op m'n zusje! She dit it! Met op het einde kramp in de tenen. Ik voel me goed, alleen wat hitte onder m'n grote teen, maar nog geen blaar. Terugweg was 2,5 uur, ondanks het meeste dalen dus langer. Maar dalen is toch echt technischer dus goed opletten waar je je voeten neerzet...

Op naar de tent! Even drinken en ons dagelijkse gangetje naar de rivier. Morgen gaan we naar een grot en een kasteel.