Springbrook NP

(verslag van donderdag)

De camping waar ik nu sta, Mt. Nimmel Lodge Campground, voelt erg fijn aan. Ligt heel natuurlijk en een beetje heuvelachtig, met een vlak deel voor de kampeerders. Blij dat ik deze op de valreep nog heb gevonden! De eigenaar Tony is goedlachs met een aanstekelijke lach. Hij noemt al de gasten bij naam en heeft een persoonlijke benadering. Fijne vent. De mede kampeerders zijn hier ook wat jonger dan dat ik gewend ben. Jonge 20-ers ipv oude 60+-ers 😊.

Vandaag ga ik een wandeling van 6km doen Bij Purling Brook Falls en een paar uitzichtpunten bekijken. Maar eerst het ontbijt...Dat bleek wel weer een dingetje buiten in de natuur 😏. Ik had mijn broodje net belegd met worst en 1 hap genomen. Ik hou links van me op een tak een Kookaburra in de gaten. Maar het gevaar bleek van rechts te komen! Ik hoor iets landen op mijn tafel. Ik kijk naar rechts en zijn broer heeft mijn brood al tussen zijn snavel. Ik pak mijn broodje aan de andere kant en trek er nog aan. Maar ja...Ik hou niet van vechten, dus ik heb maar losgelaten 😉. Het tafereel daarna heb ik vastgelegd op video en is al geupload op mijn blog. Ik heb alles in een plastic tas gedaan en ben maar naar de campingkeuken afgedropen...

Ik ben klaar voor het ontdekken van Springbrook NP. Ik rij eerst naar een uitkijkpunt. De smalle weg slingert zich een weg omhoog. Bij het eerste uitzichtpunt heb ik uitzicht over het NP, met daarachter de skyline van de stad Gold Coast en de zee. Ik rij verder omhoog naar een 2de uitzichtpunt. Brrr, wat is het daar koud!! Ik vertrok met 19 graden, maar hier is het denk 8 graden in de schaduw? Dus even een truitje aantrekken maar 😬. Ietwat teleurgesteld over het uitzicht, want onderweg er naartoe zag ik tussen de bomen door rechts echt een heerlijk uitzicht met steile kliffen. Maar ik bleek weer zicht op de kust te krijgen. Nog steeds mooi, maar toch...😊.

Nu naar de wandeling. Ik kan niet wachten! De omgeving is weer heerlijk. Wat ik zo fijn vind aan de bossen in Australië is dat er zoveel verschillende soorten struiken en bomen gemixt in een bos staan. Echt een lust voor het oog, en zeker voor die van mij 🤗. Het verveelt ook niet. En dit land heeft echt de allerfijnste wandelpaden. Heerlijk smal, slingerend, langs afgronden, over boomwortels en tussen/over/onder de lianen door. En dat in elk NP waar ik wandel 😍. Somes geasfalteerd, maar ach...ik weet nu dat er een goeie reden voor is 😉. Ik daal rustig aan af in de diepe vallei. Ik wijk 1km af van de route om naar Warringa Pool te gaan en om de route van 4 naar 6km te verlengen. Daar ga ik even lunchen. Er zitten nog 2 Nederlandse meiden. Ze lopen het wandelpad weer op, maar komen al snel weer terug. Of ik weet hoe ze weer bij de auto komen, want ze zij een beetje verdwaald 🙊. Ze dachten: we lopen 300m naar links voor uitzicht en 600 naar rechts voor waterval. Maar ze zijn 2km te ver doorgelopen, omdat ze zo aan het kletsen waren 🙈. We hebben nog een tijd gekletst. Ze bleken allebei al 7 jaar in Australië te wonen (geen stel). Ik heb ze de route uitgelegd en zij zijn de ene kant opgegaan en ik de andere kant.

De vegetatie aan de andere kant veranderde ten opzichte van de andere kant. Het regenwoudachtige karakter verdween. Ik het het laatste deel voor mijn doen ook erg snel afgelegd. Fijn wandelpad, maar minder fotogeniek. Behalve dan de Purling Brook waterval. Deze waterstroom valt 106m naar beneden. Eenmaal weer bij de parkeerplaats, kwam ik die 2 meiden weer tegen. We hebben weer zeker een half uur gezellig gekletst en ik heb ze een rondleiding in mijn huis gegeven 😄.

Eenmaal terug op de camping besloot ik om gewoon weer verder te gaan socializen met 2 andere Hollandse meiden die in de middag op de camping aangekomen waren 😊. En na het koken nog even met 2 Fransen 🙈. Jullie snappen het wel: totaal geen tijd om te bloggen! Maar dat kletsen met Jan en alleman de laatste tijd is onderdeel van mijn proces geworden. Ik besefte tijdens deze reis dat ik graag op mezelf ben, omdat dat het veiligst is. Ik heb nog steeds last van het gepest worden op school, dus ben te onzeker om als eerste een gesprek te beginnen met vooral onbekende mensen van dezelfde leeftijd of jonger. En als mensen in mijn omgeving lachen ben ik bang dat ze mij uitlachen, ook al zegt de therapeut in mijn hoofd dan wel meteen: doe niet zo gek, dat denk je alleen maar! Ik heb met mezelf afgesproken dat ik mezelf moet bewijzen dat wat mijn hoofd denkt (mensen hebben er vast geen behoefte aan om met mij te praten of ze lachen mij misschien wel uit), dat dat vaak niet de waarheid is. Dus nu zie ik het als training om mensen aan te spreken en een gesprek te beginnen. Des te vaker ik dat doe en het blijkt supergezellig te zijn en ik word niet afgekapt of genegeerd, des te meer mijn hoofd erin gaat geloven dat mensen het de moeite waard vinden om met mij in gesprek te zijn. En het gaat me heel goed af moet ik zeggen en krijg er echt plezier in! 😇 Ik kan mezelf heel goed therapeutisch toespreken, maar het onveilige gevoel bleef steeds terugkeren. Daar lijkt nu stap voor stap verandering in te komen...Superblij mee! En trots...

Een beetje op tijd slapen, want vannacht gaat de wekker om 4.15 uur 😊. Kan het niet laten om Nederland- Engeland te gaan kijken. Ik ga het sowieso druk krijgen 's nachts met het WK voor vrouwen 🙈. Ik mag op de veranda van de eigenaar zijn wifi gebruiken 🤗.