17km Warrie Circuit Springbrook NP

Ik werd half 3 wakker om te plassen en moest er nog ff niet aan denken dat om 4.15 uur de wekker al gaat 🙈. En dan ook niet meteen weer in slaap vallen...Maar ik kan het gewoon niet laten om te gaan kijken, dus om 4.15 uur ging ik eraan geloven. Eerst kijken of ik stiekem toch internet of wifi heb hier in de auto? Ja, zowaar. Kan ik dan gewoon onder de warme dekens blijven liggen? Het antwoord kwam een half uur later, na veel geduld: NEE 😥. NPO bleef maar laden en stilstaan op telefoon en laptop. Dus toch maar warm aankleden, tas inpakken met kabels, opladers, laptop eten en drinken en buiten op de veranda van de eigenaar gaan zitten. En ik heb er geen spijt van gehad! Al gooide de verlenging wel roet in het eten, want wilde vroeg vertrekken, omdat ik een wandeling van 17km wilde gaan doen...

Snel ontbijten in de auto, zonder vogels 😬. Maar het is wel behelpen in de auto, dus ging niet heel snel. Maar om kwart voor 9 rij ik weg en om half 10 begin ik met wandelen. Althans ijsberen van links naar rechts naar terug om nog een keer op het infobord te kijken? Het duurde ff voordat ik voor mezelf duidelijk had hoe ik de route ging lopen. Maar na alles op een rijtje gezet te hebben werd het tegen de klok in. Ik merk gezonde spanning aangezien het een lange route is, dus dan denk ik nog meer na dan gewoonlijk😉. De weerinfo vertelde mij regenkans vanaf de middag, maar het begon al lieflijk te regen onderweg in de auto. Dus meteen maar de regenjas aan...

Ondanks de gezonde spanning heb ik er ongelooflijk veel zin in. Zowel de route, de Warrie Circuit, als de lange lichamelijke inspanning. Ik hou er wel van om mijn lichaam uit te dagen 😊. Ik was bang dat de route niet veel belopen zou zijn vanwege de lengte en dus overwoekerd, maar Tony had al gezegd dat dat niet het geval zou zijn...En vooralsnog heeft hij gelijk. Een superfijn smal pad door 'gewoon' weer een heerlijk bos 😍. Met onderweg een stuk of 6 watervallen. Ik kom weer de meest kunstig gevormde bomen tegen en ook dat blijf ik bijzonder vinden. Na een km of 4 begin ik mijn knie al te voelen 😬. Ik merk op dat mijn schoen aan dat been wel erg strak zit en na opnieuw geveterd te hebben, voel ik verlichting aan de knie, al gaat de pijn niet weg. 

Gevoelsmatig over de helft neem ik een lunchpauze bij een waterstroompje. En dat moet natuurlijk wel zittend op een rots in het midden van dat waterstroompje 😄. Na een half uur ben ik klaar voor het vervolg. Ik stap van de grote rots op een kleinere rots en dan gebeurt het me ondanks de oplettendheid tóch! Ik glij weg met 1 been en ga hard horizontaal met mijn heup op een ietwat puntige rots en mijn arm 20cm diep in het water, dus een gevulde mouw 🙈. En au! Alleen door de adrenaline en de schrik kon ik niet meteen de balans opmaken van de schade. Wel begon ik me licht in het hoofd te voelen, dus even zittend mijn ademhaling onder controle krijgen was mijn eerste prioriteit. Niks nieuws voor mij hoor als ik pijn heb...of iemand anders 🙈. Daarna voelen aan de heup. Het heeft er alle schijn van dat het vooral beurs is, hetzelfde geldt voor de hand waarmee ik mezelf opgevangen heb. Met de schrik vrij dus! 😬😅 Door de regen waren de rotsen ietwat glad geworden, bleek 😉. Kan gebeuren! En weer door! 😂

Ietwat stijf en beurs, maar zonder te strompelen, vervolgde ik het pad. Het goeie nieuws: mijn knie voel ik na de lunch en valpartij niet meer 🤗. Althans, geen pijn...Ik kom nog langs een paar mooie watervallen en loop onderlangs steile kliffen naar de meest toeristische, de Twin Falls. Alleen was er maar genoeg water voor 1 stroom, dus vandaag even geen tweeling. Nog even wat eten en genieten van de omgeving rondom de waterval en me opmaken voor de klim uit de vallei. Ik val in herhaling, maar sinds ik met wandelstokken loop heb ik geen verzuring meer in mijn benen bij het omhoog lopen. Hooguit een natte rug en wat gehijg. Ik kan bijna zeggen dat ik ervan geniet om zomaar ff steil een berg op de lopen 😊. ik heb nog weleens dat de laats 2 á 3 km me zwaar vallen als ik zo'n lange route loop, maar daar had ik vandaag geen last van! Ik heb vanaf cm 1 tot cm 17.000 genoten van het pad, slingerend door de vallei 😍. De val neem ik op de koop toe, want dat hou je toch niet altijd tegen...Ik heb gisteren en vandaag ook nog een bijna-val gehad door uitglijden, maar die kon ik opvangen met mijn stokken. En ik loop echt niet naïef rond, want als ik om me heen kijk sta ik bewust stil en als ik een foto maak ook. 

Ik zit op de camping in m'n stoel even wat te drinken en bij te komen. De eigenaar loop langs en roept: "Are you in for more excersice". "You want me to help you? Okay fine". "We meet at my shed". Dus ik loop naar zijn schuur en daar zie ik al iemand anders van de camping aan het werk: haardhout versjouwen. Eerst in een kruiwagen en dan verrijden naar een aanhanger en overladen. Dus handen uit de mouwen, handschoenen aan en werken maar 😅. Na 3 lagen hout gestapeld te hebben in de aanhanger, met logistieke precisie 😉, moest de laadbak van de pickup ook nog gevuld worden. Het was ondertussen 17.15 uur, en we waren nog niet klaar, en hij zegt: ik moet om 19 uur de aanhanger weer teruggebracht hebben. Dus ik zeg: hoe wil je dat doen in je eentje. Want het moest eerst weer geleegd worden in een dorp 20 minuten verderop. Hij zei half grappend: "with you". Ik heb daarop ook aangeboden om hem nog te helpen met uitladen. De Engelsman (ik heb me ingehouden en hem niet uitgelachen na hun verlies🙊😂) hield het voor gezien en ging eten met zijn vriendin.

Om 18.40 uur hadden we alles samen weer uitgeladen. Maar hij was de papieren van de aanhanger thuis vergeten, dus hij heeft me bij een Maleisisch Restaurant afgezet en 25 AUD in mijn handen gedrukt en is toen de papieren op gaan halen. Met de boodschap: "i will be back in half an hour". Yeah right...ik ken hem (mister positivo) nog niet zolang maar wel goed genoeg dat het zeker een uur gaat worden, dus zeg nog voorzichtig; "yeah, or 45 minutes". Ik bestel een take away maaltijd en eet dit buiten, al wachtend op Tony, op. Als mijn bakje leeg is, loop ik nog even naar de supermarkt voor een brood. Dan heb ik morgen tenminste ontbijt...Nog steeds geen Tony. Bijna 1,5 later komt hij aankakken. Er waren nieuwe mensen gearriveerd en hij vergat alsnog waar hij eigenlijk voor terugging: de papieren 🙈. Nog 'even' 5 jerrycans vullen met goedkope benzine en dan eindelijk terug naar de camping. Was fijn om weer even gewerkt te hebben! 😄 In combinatie met de val ben ik wel benieuwd hoe ik morgen mijn bed uitrol 😬. Maar ik twijfel er niet aan dat ik zal slapen als een blok na deze enerverende dag die al begon om 4.15 uur! En om 21.00 uur eindigde...

PS. Het blog is altijd een beetje in de war als ik 1 of 2 dagen later een blog plaats, zo ook nu. Dit blog heeft geen foto's en de ander minder dan gepost. Maar ze staan wel allemaal onder het tabblad "foto's".