Coomera Circuit Lamington NP

Na een dag op de camping en een korte reisdag naar buurman Lamington NP, gevolgd door een relaxmiddag, werd het vandaag weer tijd voor lichamelijke inspanning. Die 17km van 3 dagen terug beviel me wel, dus ga nu voor 17,5km 🤗. Dit keer zonder een uitglijder? Ik heb wel een mooi aandenken overgehouden op mijn heup 🙊.

Uiteraard weer de wekker gezet voor Oranje. Was geen beste wedstrijd, maar toch gelukt om wakker te blijven 😉. Heb nu m'n hoop gevestigd op de Oranjeleeuwinnen 😃. En de auto staat 8m verwijderd van een telefoonmast dus vol 4G. Joehoe! 😂. Aangezien de wandeling vanaf de camping start besluit ik toch nog even een uurtje slaap te pakken en dat is gelukt...

Om half 10 gaan de beentjes weer aan het werk. Ik ga eerst een km of 8 op de Border Track lopen, dat is de grens tussen New South Wales en Queensland. Het gaat niet veel klimmen en dalen worden voor de verandering. Zodra ik de zijpaadjes voor andere routes gehad heb, trek ik de conclusie dat ik als eerste deze morgen dit pad betreed. Waarom? Om de 2m een sliert spinrag in mijn gezicht 🙄. Maar overal is een oplossing voor: afwisselend met 1 of 2 armen zwaaien met de wandelstokken om de slierten weg te slaan 🙊. Het werkt, maar het ziet er vast debiel uit als er een tegenligger komt 🙈. Maar die kwam er zeker 3km niet 😏. Dus ik heb lang gezwaaid...

Het is weer een smal pad, maar vrij recht en vals plat omhoog en een dicht bos met veel jonge bomen. Ik noem het een simpel niet al te fotogeniek bos, zonder uitzichten, maar wel fijn om te lopen. Alleen jammer van jet spinrag...Dan kom ik al zwaaiend bij een uitzichtpunt met een bankje. Die is voor mij. En nu maar hopen dat ik óf een tegenligger of een medeligger 😄 krijg. Het worden 2 medeliggers. Zal ik het zeggen? Of hou ik wijselijk m'n mond? Ik zeg het toch: "i think i'm the first one at the track, because of the spiderwebs along the track". "Oh, well thank you very much, we appreciate it that you took it away for us". "You are welcome, but the next kms it will be your job!" 🙊😂 Ze dronken even wat en gelukkig voor hen en voor mij kwamen er nog 2 aangelopen en die liepen door. Succes ermee! 😜

Ik verlaat de Border Track en stap over op de Coomera Circuit. Bevrijd van het spinrag 😅.De omgeving verandert meteen. Van droog bos, naar een steeds natter wordend regenwoud. Op deze track zal ik maar liefst 9 watervallen tegenkomen, dus ben benieuwd! Het is heel erg groen hier en de paden worden technischer. Puur omdat het rotsachtiger en vochtiger werd en veel boomstronken. Zo nu en dan een kreek oversteken en klauteren over omgevallen boomstammen. Maar het pad bleef heel duidelijk en veel belopen. Ik kom ook bij de eerste watervallen, maar deze blijken weer heel anders dan die in Springbrook NP. Daar vallen ze met 60-110m van een klif af, maar hier zijn het liefelijke watervallen in de beek die ik lange tijd blijf volgen.

Het is een fantastische route. Ik hou zoals eerder gezegd van bomen, maar die liefde gaat niet zover dat ik ze ook wil knuffelen 😊. Maar hier kom ik er niet onderuit, omdat ze scheef gegroeid en uitgedijd zijn, dus mijn bewegingsvrijheid op het pad verkleinen, veelal met aan de andere kant een steile helling naar beneden. Dus om er veilig langs te lopen zal ik de boom moeten omarmen...🤗. Lianen moet ik ook zo nu en dan ontwijken, maar die geef ik gewoon een slinger 😉.

Ik moet de beek regelmatig oversteken en dat moet met veel beleid door de nattigheid en de mossen. Het wordt gladder, gladder, GLADDER!!! Bij 1 oversteek moet ik praktisch door het zeer ondiepe water. Het is een vlakke rots, waar water overheen glijdt. En 8m verder valt het naar beneden. Dus ik dacht: ik volg eerst de vlakke rots, zwart dus geen mos te zien, naast de beek ff, voordat ik oversteek. Dit om te kijken hoe diep het water valt. Hoppa! Daar gaat ze weer hoor! 😬 Ik glij weer keihard uit en val dit keer naar achteren. Ik val eerst op mijn zij, maar vang mijn lijf op met mijn arm en toen met mijn kont in een plas water 🙈🙉 en de rugzak die de klap opvangt. Maar wonder boven wonder geen pijn 😅🤗. En ik had een vest om mijn middel. De capuchon was gevuld met water en modder en de onderkant van het vest nat en vies, maar mijn broek nog zo goed als droog. Oké, laat maar, ik steek wel gewoon heel voorzichtig (!) over 😬. Hoofdschuddend en toch ook met een glimlach op m'n gezicht 😊. Sorry als ik mensen nu (nog) meer ongerust maak...😬🙈. Ik moet gewoon stoppen met rotslopen in en om de waterstroompjes 😉.

Ik vervolg het pad en passeer nog een paar watervallen. Soms hoog boven de beek, maar dan altijd weer naar beneden om ergens de beek over te steken. Maar dan kom ik een infobord tegen: "steep drop on edge of track". Ik dacht dat ik steil moest afdalen, maar het bleek dat de beek steeds dieper kwam te liggen, terwijl het pad omhoog ging. Met naast me een steile en steeds meer duizelingwekkend dieper wordende kloof. Echt binnen no-time! 😲 Het water werd trapsgewijs naar beneden vervoert. Ik heb geen hoogtevrees, maar ik moest toch even slikken. Ik weet zeker dat minimaal 1 volger geen stap meer verder had gezet! 😂 Ik heb met ingehouden adem de steilste passage gelopen en heel goed gekeken waar ik mijn voeten neer ging zetten 😅 . Niet eens een hekje, terwijl ze dat toch veelal wel doen hier in Australië. Maar ik vind zonder hekje veel leuker hoor...😂.

Ik kom kort na de steile afgrond bij een uitzichtpunt. Holy macaroni! Het kan nog veel dieper!! 😲 Alleen geniet ik hier wat veiliger, dus doe maar meteen iets eten en blijf een tijdje genieten van de diepe kloof, met daarin 2 watervallen die naar beneden kelderen. Uff uff uff uff, zo liep ik, onder de indruk, verder het pad op. Ik heb getracht om de diepte op beeld vast te leggen, maar dat valt niet mee...

Ik laat het vochtige regenwoud achter me en ik kom in een bos met grote knoeperts van bomen. Die heb ik gemist op de rest van de route. Ik voel me nog steeds fit moet ik zeggen. Maar ik begin te twijfelen. Het duurt wel heel erg lang voordat ik het kruispunt bereik die ik verwacht. Na 10 minuten twijfelen kijk ik op de navigatie. Maar hij pakt de gps niet 🤔. Het kan niet anders dan goed gaan, dus komt goed. Maar na 10 minuten neemt de twijfel weer de overhand, want nog steeds geen kruispunt. Ik pak de plattegrond uit mijn tas en zie dat het stuk vanaf het uitzichtpunt tot aan het kruispunt langer is dan ik dacht én er is geen zijpad op deze route geweest dus het komt écht goed. En daar is dan eindelijk het kruispunt...

De laatste 2 km. En vlak daarna komen pas de eerste pijntjes in knie en voeten. Kan ik mee leven...Het belangrijkste tijdens zo'n lange wandeling is dat het tussen de oren goed blijft zitten. Zo niet, dan worden de laatste loodjes wel heel zwaar! De laatste loodjes duurden wel 3km langer dan gedacht 😉, maar had er nog steeds plezier in. Al ben ik altijd wel blij als ik in een stoel kan zakken en de voeten kan verlichten door de schoenen uit te doen...Toch 6 uur en 15 min onderweg geweest. 😅

Douchen en nog 750m de spiertjes los wandelen richting het restaurant met uitzicht op de zonsondergang. Had ik wel verdiend. En omdat ik al heel snel 40 word 😊 en toch íemand me moet verwennen heb ik mezelf maar een kadootje gedaan: vanaf morgen 2 nachten in O'Reilleys Rainforest Retreat met balkon en uitzicht op de bergen 🤗. Mét de ballonnen die ik per post heb ontvangen 😄. Ook in Lamington NP, maar in een andere vallei. Maar als het lijf er morgen zin in heeft, eerst nog een wandeling hier...