Van chillen op het strand naar een knotsgek avontuur

Zo, ik moest eerst ff bijkomen en uitrusten na gisteren! Ik kreeg er hoofdpijn van 😬. Dus ben na het (late) eten meteen m'n bedje ingedoken om ff goed tot rust te komen. Want om half 6 gaan de kippen en honden weer tekeer...

Eerst nog kort over 2 dagen terug: ik wilde een dagje op het strand, even in de relaxstand. Maar voordat het zover was moest ik eerst een dik half uur rijden naar Crystal Bay. Crystal Beach is behoorlijk druk, maar ik had gelezen dat je via een trap op en af in 15 min bij een ander strandje kon komen, wat vele malen rustiger was. Dus...Crystal Beach lag wel in een mooie grote baai, met heel veel boten 'geparkeerd' voor snorkelaars die vanaf Bali een dagtrip doen. Ik beklim de stenen trap en krijg mooi uitzicht over die baai. Daarna even vlak en dan de trap naar beneden. Wat een prachtig baaitje 😍. En maar 8 mensen 🤗. En een verkoopstalletje met wat snacks en drinken. Ik betaal voor een parasol met zitzak en geniet hier. Liggend zitten, muziek in de oren en even nat dompelen in de wilde zee afgewisseld. Aan het einde met laag water minder heftige stroming dus toen heb ik 45 min in het water gelegen en been-en armspieren getraind door mezelf niet mee te laten slepen met de stroming 🙊. Na 3 uur weer aan de terugweg begonnen...

De volgende morgen merkte ik dat ik m'n armspieren getraind had 😉. Niet heftig, maar toch...Maar vandaag staat er nóg meer training op het programma. Ik rij eerst in 40 min naar de Banah Cliffs voor een mooi uitzicht. De weg was goed, behalve de laatste 2km. Die waren weer heel erg slecht 🙊. En zo smal dat auto's hier met geen mogelijkheid kunnen passeren. Eenmaal aangekomen bleek het ook uitgestorven te zijn 🤗. Maar dat had niet met het uitzicht te maken, want dat was weer genieten! Bij het eerste uitzichtpunt zag ik al meteen 6 Mantaroggen zwemmen beneden de duizelingwekkende hoge klif! Zelfs vanaf zo'n hoogte zijn ze al groot, hoe groot zullen ze wel niet zijn als ik later in de week wellicht naast ze zwem 🙉.

Dan naar het volgende uitzichtpunt een stukje verderop, waar ik uitzicht heb op de linkerkant van de kustlijn. Met een stenen trap naar beneden waar ik nog 4 mensen tegenkom. Ja ik hou van zo'n ruige kustlijn! En dan op naar Kelingking 'T-Rex' (de foto's spreken voor zich), 25 min verderop. Maar eerst nog even onderweg lunchen, want heb een volle maag nodig voor het vervolg! Overigens was deze weg goed te doen...

Nog even extra water inslaan, wandelschoenen aan, mentaal voorbereiden en dan ben ik er klaar voor! Denk ik...😬. Ik zag al iemand onwel te zijn na de klim naar boven 🙉. Boven staan ze in de rij om de beste foto's te kunnen maken van T-Rex, maar de echte die hards gaan de uitdaging aan om het strand ver beneden de loodsteile klif te bereiken. En dat waren er meer dan ik dacht na alle reviews gelezen te hebben! Het zou rustig zijn naar beneden, maar integendeel! Het is een smalle steile afdaling via traptreden, bamboe stokken en uitgehouwen stappen in steile rotswanden. Met links en rechts een amateuristisch hek van hout en bamboe, bijelkaar gebonden met touw 🙈. Maar heel belangrijk als hulpmiddel tijdens het afdalen!

Ik ging ff na 13 uur naar beneden en toen kwamen er ook al veel naar boven. En aangezien het op veel plekken te smal was om te passeren, moesten we veel wachten op elkaar. En dat in de brandende zon...En ik maar denken: dit is insane, mental, crazy, wat doe ik mezelf aan, hoe kom ik weer boven, ik (en vele anderen) móet hier wel spijt van krijgen! 😅😂 Maar elke keer dacht ik ook weer: kijk hoeveel mensen het doen, en in de reviews waren mensen stuk gegaan, maar niemand had spijt. Dus gewoon doen E! 1 ding weet ik wel: ik heb nog nooit zo'n uitdagende afdaling gedaan! Maar wat het uiteindelijk toch makkelijk te doen maakte waren die hekjes. Omdat het smal was kon je beide armen als steun en hulpmiddel gebruiken en dat zorgde ervoor dat je heel veel houvast had en je krachten kon verdelen over benen en armen.

Op 1 passage liep het een beetje vast omdat we geen kant op konden ivm tegenliggers. Gelukkig was het hekje daar stevig genoeg, dus toen zijn de dalers op het hekje geklommen en de armen leunend op de rots aan de andere kant. Zo maakten we een ereboog, waar de stijgers onderdoor konden lopen 😄. De moeilijkheidsgraad werd vlak voor het einde nóg moeilijker. Het werd nl nóg steiler 🙈. Met touwen en traptreden in de rotsmuur. Maar we kwamen na een uur (niet 1,5 uur zoals ik in het filmpje zeg, maar zo voelde het toen wel 😅) allemaal veilig aan op het mooie strand 😍. Samen met nog 100 andere die hards, die al beneden zijn. Het voelde als een overwinning! 🤗 

Spullen neerleggen onder een overhangende rots in de schaduw en de zee maar eens beroeren. Maar dat wordt nog wel een dingetje 😬. Ik dacht dat de zee gister op het relaxstrandje heftig was, maar deze zee is pas écht woest! 🤔 Samen met nog 20 anderen sta ik daar eerst maar eens de kansen te bekijken met de voetjes wachtend op zo'n woeste golf die het strand op slaat. En dan schrap zetten om te kunnen blijven staan! Ik scan de baai en bekijk de 10 mensen die het wel hebben aangedurfd om verder de zee in te gaan. Ik loop wat verder en probeer een klappende golf te omzijlen door over de schuimmassa heen te springen. Haha, dat werkt bij deze zee niet! Ik kwam neer in het water en werd als een luciferhoutje het strand opgeslingerd 🙉. Ik sta weer op en loop verder naar rechts. Dan komt er een mega golf die na het omslaan ver het strand op gaat en die is zo ontzettend sterk dat ik wéér volledig omver word gekegeld 😂. Ben overigens niet de enige hoor...

Bij een minder heftige set van golven durf ik het aan om de ruimte achter de klappende golven te gaan uitproberen, net als een aantal anderen die er vrij comfortabel uitzien op die plek. Maar ik vind het toch wel een beetje eng 😬. Als zo'n grote golf zich opbouwt, word ik helemaal de zee ingetrokken, door de krullende golf. Daarna zwem je weer een beetje terug, maar nog wel voordat de golven klappen en word je weer de zee in getrokken. Nee, dit voelt niet comfortabel! 😬 Ik wacht op een minder heftige set en zwem dan zo snel als ik kan naar de kant. Maar ik kan niet voorkomen dat ik weer door een schuimende golf gepakt word en met geweld naar het strand 'gebracht' word. Oké, dit moest ik ff meemaken, maar nooit meer!! 😅 En het grove zand zit werkelijk overal! 🤭

Ik was helemaal buiten adem en zat vol adrenaline. Dat is ook wel te merken aan mijn enthousiasme in het filmpje 🙈. Ik ben op mijn kont gaan zitten om uit te rusten en gaan bekijken hoe toch veel mensen er een sport van maakten om zich omver te laten 'blazen' door de klappende golven. En ondertussen dacht ik: jongens en meisjes, jullie hebben straks nog heel veel krachten nodig om boven te komen! 

Na 2 uur beneden te zijn geweest pep ik mezelf op om aan de terugweg te gaan beginnen. Ik kijk omhoog en gelukkig komen er nog maar weinig mensen naar beneden. Die komen vast voor de zonsondergang, maar ik wil boven zijn voordat het donker word! Ik sla nog wat extra water in, klok wat suikers naar binnen, trek m'n wandelschoenen weer aan en dan moet ik eraan geloven! Ik hijs mezelf naar boven via m'n armen. Af en toe mág ik stilstaan door tegenliggers 😊. En soms mág ik mensen voorbij laten gaan van mezelf 😂. Maar eigen tempo is van levensbelang hier. Niet in ademnood komen, want daar is deze klim te heftig voor en dat in volle zon. En dan heb ik ineens het heftigste stuk gehad na net een half uur. Wow, dat gaat super! Ik kan nog praten 😉 én heb nog geen pijn in mijn benen! En aan mijn armen te voelen hebben ze hard gewerkt, maar geen verzuring. En dan sta ik na 35 minuten opeens al boven! Ik was compleet verbaasd en helemaal in de war. Hoe kan het nou dat ik hier zo makkelijk naar boven ben gekomen? 🤔 Een gevoel van trots toch wel...Blijkbaar ken ik m'n lijf nu zo goed, dat ik weet wat ik moet doen om onderweg te herstellen en niet over grenzen te gaan. En dat lukte niet iedereen onderweg 😬. Want er zijn er wel een paar 'dood' gegaan...

Ff zitten, een ijsje en in 45 min terug naar de bungalow. Was weer laat, 18 uur, thuis. Ff bijkletsen met Jingga, douchen en naar een restaurant met voetjes op het strand en romantische muziek 🙊. En hoofdpijn vanwege de inspanning. Wat ook bij mijn lijf hoort...dat was al zo toen ik nog voetbalde. Het was zelfs de reden om te gaan keepen, zodat ik niet zoveel meer hoefde te rennen 🙊 en niet elke zaterdag met hoofdpijn eindigde 😉. Dus het blog moet even wachten totdat ik gewekt word door de kippen en honden en om half 9 kruip ik in bed...Wat een dag!!