Wat heeft deze reis mij gebracht??

Ja, wat heeft deze reis me gebracht?! Deze vraag stel ik mezelf, zittend op een terrasje. Voor een uurtje of 6, aangezien de check-out 12 uur was en m'n vliegtuig pas om 21 uur de lucht in gaat 😅. Als iemand mij tijdens de reis vroeg wat ik van de reis vond en hoe het was om alleen te reizen, dan kwam ik niet uit mijn woorden! 🤭 Er gingen dan zoveel emoties, welke dan ook, door mij heen, dat ik de woorden in mijn hoofd niet op een rijtje kon krijgen. Ik zal eens zien of het al schrijvend beter lukt 😉. Maar degenen die trouw meegelezen hebben, hebben dat tussen de regels door al deels kunnen lezen...

Het allereerste wat in me opkomt als ik die vraag aan mezelf stel is de inmense gelukzaligheid die ik ervaren heb! (hop, daar zijn de eerste tranen al 🙈). Ik heb zoveel mooie natuur gezien en avonturen meegemaakt, dat gevoel van geluk zal ik nooit en te nimmer meer vergeten! En om dat alleen te doen, was precies zoals ik me dat had voorgesteld: pure vrijheid en heel veel rust in mijn hoofd. Voornamelijk prikkels die mij energie geven en niet energie kosten. Er is een wereld van verschil tussen een E die overprikkeld raakt van de natuurlijke schoonheid van de wereld óf het dealen met het dagelijkse leven in de maatschappij. En het was een verademing om even voor lange tijd die E te zijn die dus voornamelijk kon genieten van het leven i.p.v. vechten tegen wat de negatieve prikkels met mijn gestel deden...En ongetwijfeld ook weer gaan doen als ik terug ben! 😬 Hierover later meer...

Misschien een beetje not done om van jezelf te zeggen, maar ik was heel erg blij met mezelf als gids 🤭😂. Als ik mezelf de vraag stel: wat zou ik achteraf anders gedaan hebben? Dan is het antwoord: helemaal niks!! Heb niet zo genoten van Sydney, maar dan nog had ik het niet willen missen. Bali was veel te toeristisch, maar wel prachtig! En de mooiste accommodaties tegen lage prijzen (omdat er inmens veel concurrentie is). Lombok was mwah, maar ideaal als relaxte afsluiter van deze reis! De diarree? Tja, daar stel je je op in als je naar Azië gaat 😊. Ik heb ook al die 7,5mnd steeds maar weer bewust ervaren hoe bijzonder deze reis is. Dus nam het niet zomaar voor lief gedurende de reis!

Een top 3, of 5, of 10 van mooiste ervaringen is niet te doen! Maar als ik een land/eiland moet opnoemen waar ik het meest van genoten heb, dan is dat op zeker Australië! Daar had ik echt ultieme vrijheid omdat ik zelf met de auto over het inmense continent mocht rijden. En hele vriendelijke mensen waar je makkelijk connectie mee kunt maken! Viëtnam heeft me het meest verbaasd. Die natuur daar was geweldig! Het zorgde zelfs voor een gevoel van: ik kan me niet voorstellen dat ik Australië mooier ga vinden 😂. Dat was het misschien ook niet? Maar wel meer divers! Maar in Australië was het vooral het op en top gelukzalige gevoel wat ervoor zorgde dat ik me daar het prettigst voelde. Ondanks het wildlife wat me zo en dan de stuipen op het lijf jaagde 😂. En ik ben op z'n tijd wat negatief geweest over Azië, maar laat het je niet weerhouden om naar Azië te gaan! Voor 2 tot 4 weken is het fantastisch om je onder te dompelen in de interessante cultuur en ook de natuur. Maar als ik te lang buiten m'n comfortzone was, en dat is in Azië het geval, dan wordt het zwaarder om in minder hygiënische en stoffige omstandigheden te leven, met veel insecten in en rondom je slaapkamer. Maar heel erg boeiend! Zeker ook voor kinderen...Het is goed voor kids om ook dit deel van de wereld te ervaren, zodat ze zien in wat voor een bevoorrecht wereldje wij leven. Al ben ik op bepaalde vlakken ook jaloers op de Aziaten...

Na een week of 12 vooral genieten van het gevoel van alleen reizen, kwam daar het besef dat er een reden moet zitten achter het feit dat ik graag alleen ben. En ik besefte al snel waarom: het gevoel van onveiligheid onder de mensen. O.a. met dank aan mijn pestverleden en wat het met me deed om te ontdekken dat ik op vrouwen viel, wat vooral niet rijmde met mijn kerkgang in de Ger. Vrijgemaakte Kerk.  Daardoor voelde ik me ook in de kerk een buitenbeentje. Het onttrekken van de kerk zorgde dan ook voor een zware last van mijn schouders af! Al was het natuurlijk moeilijk voor de familie...Vanaf toen lukte het me meer en meer om mijn eigen pad te kiezen. Maar begrijp me niet verkeerd: ik heb zelf nooit problemen gehad met mijn geaardheid! Alleen de fase tot het uit de kast komen was erg zwaar en eenzaam, maar daarna voelde het voor mij als natuurlijk (dat snap je alleen als je in dezelfde situatie zit😉). En ik heb op persoonlijk vlak never nooit nare situaties ervaren vanwege mijn geaardheid. Kan helaas nog niet iedereen zeggen...Vooral het pesten heeft diepe sporen nagelaten bij mij (en daar rollen ze weer 🙄). Altijd eerst afwachten of ik me veilig voel bij iemand, en tot die tijd altijd weer die angst dat ze iets naars gaan zeggen tegen me, me negeren of me gaan uitlachen. Maar áls ik me dan veilig voel, dan brokkelt de muur compleet af en word ik een compleet open boek en durf ik mij kwetsbaar op te stellen. Soms wellicht té kwetsbaar? En ik ben er tijdens mijn reis ook achter gekomen hoe dát komt: naarstig op zoek zijn naar connectie met mensen. Ook dat kan ik voor mezelf wel goed verklaren. Het lijkt een grote tegenstelling: een dikke muur om me heen, maar toch op zoek naar connectie. Maar het gevoel van veiligheid is hierin bepalend...

Ondanks dat ik me dus ging beseffen dat het niet persé gezond is om alleen te willen zijn, besefte ik ook meteen dat het ook niet persé óngezond hoeft te zijn. Belangrijk hierin is dat ik een balans weet te vinden tussen onder de mensen zijn én voldoende tijd voor mezelf te nemen om te ontprikkelen. En eerlijk gezegd ben ik er een beetje bang voor dat ik mezelf teveel af ga zonderen van de maatschappij nadat ik ervaren heb hoe fijn het is om niet die negatieve prikkels om me heen te hebben en me veilig te voelen met just me, myself and i 🤗. En dat wil ik voorkomen! En toen was daar Floor 🙈. Opeens viel er iets op z'n plek: ik hoorde haar Nederlands praten met dat Brabantse accent. "Zo sexy dat accent van die Brabanders!", dacht ik 🤭. En "ik vind Brabanders echt super gezellig en vriendelijk", was de volgende gedachte. "En de natuur is ook nog eens mooi! En ook nog eens vlakbij de Eifel in DL en de Ardennen". "Én dichtbij een zusje en een vriendin die ik al meer dan 20 jaar ken (die ook meteen 5 min na het goeie nieuws een oproep op een site heeft geplaatst voor mij 😄😍). En een ander zusje die plannen heeft om daar naartoe te verhuizen." (Ja sorry, hoe oud ze ook zijn, ik zeg altijd nog broertje en zusjes 🙊) Nou je voelt het al aankomen denk ik? 🙊 Ik ga woonruimte en werk in Brabant zoeken! 🤗 De optie voor de Veluwe hou ik achter de hand voor als het me niet lukt om binnen afzienbare tijd onderdak te vinden...

Tja, onderdak...dat brengt me meteen bij het volgende punt: waar is die controlfreak gebleven? 🤣 Ik leef nu zodanig in het nu, dat ik me totaal geen zorgen maak om wat er komen gaat. En zelfs blokkeer als ik verder moet denken dan vandaag en morgen! 🙈 En dat is een aparte gewaarwording! Ik denk natuurlijk wel eens aan de zoektocht die me te wachten staat, maar met het gevoel dat alles op z'n pootjes terecht gaat komen. Mijn bewuste ik is dus niet bezig met de gedachte: wat als? En vervolgens alle mogelijke scenario's de revue laten passeren. Want ja, daar was ik goed in! 😬 Mijn onderbewuste daarentegen heeft zich nog niet aangepast aan de nieuwe ik 🙊. Want mijn schouders en onderrug zitten wat vaker vast de laatste paar dagen 😬. Dus mijn lijf voelt donders goed dat er onbewust toch spannende tijden aankomen. Maar de bewuste ik ziet het deel van opnieuw settelen in NL als verlenging op het avontuur van de reis in het buitenland. Alleen dan nu een reis in eigen land, op zoek naar wéér puzzelstukjes op de juiste plek!

Heb ik de illusie dat ik het gevoel wat ik deze reis heb ervaren 1 op 1 kan kopiëren naar mijn dagelijkse leven in NL. Nee zeker niet! Mijn gestel gaat natuurlijk weer uitgedaagd worden met prikkels. Wat ik wél kan doen is mijn omgeving zo inrichten dat ik meer en meer positieve prikkels om mij heen verzamel. En daarin zijn nu vooral belangrijk de woon-en werkomgeving. Dichtbij de natuur is echt een grote droom van mij! En dan bedoel ik loop of fietsafstand...

En werk? Ja, daar heb ik ook over nagedacht. Kan/moet ik de logistiek loslaten? Maar ik hou er zo van! Moet ik iets met schrijven gaan doen? Al dan niet i.c.m. fotografie? Vrijblijvend bloggen is leuk, maar wat als er druk op komt te staan? Wie weet ooit een boek schrijven? Als ik daar klaar voor ben, dan komt dat vanzelf wel naar boven borrelen...Werken voor een reisbureau? Ik zou dan té gevoelig worden voor reviews en het is een grote verantwoordelijkheid om iemand een fijne vakantie te bezorgen. Als dat niet lukt, zal dat mij slapeloze nachten opleveren...😬 Iets voor mezelf opstarten is al helemaal uit den boze, want dan wordt het ongetwijfeld en 24/7 bezigheid, mezelf kennende! Ik zou dan niet goed los kunnen laten. Op een boerderij gaan werken tussen de dieren, wat wellicht een veel veiliger gevoel creëert dan onder de mensen? Maar die vroege wekker wordt dan een dingetje 😬. Conclusie: ik kom steeds maar weer terug op de gedachte dat ik er nog niet klaar voor ben om de logistiek los te laten 😊. Dus ga nog 1 poging wagen, maar dan bij een klein bedrijfje. Heb tot nu toe in 2 grote bedrijven gewerkt en daar lopen veel te veel mensen rond die mij kunnen overprikkelen. Maar dat neemt niet weg dat ik ook heel erg heb genoten van de werkzaamheden. En van de samenwerking met mensen waar ik op werkvlak mee door 1 deur kon. Ik kan zo inmens genieten van SAMENwerken en ik hoop dat ook te vinden in een klein bedrijfje. Al ben ik me er ook van bewust dat er ook nadelen zijn aan een klein bedrijfje...Denk alleen al aan flexibiliteit! Daarin is in een groot bedrijf veel meer mogelijk...

Maar voorlopig voel ik dus geen druk. Ik ga pas aan een nieuwe baan denken als ik woonruimte heb gevonden. Dus stap voor stap settelen...En in de tussentijd zie ik wel waar ik ga overnachten. De eerste nachten ben ik onder de panne bij familie en vriendin. En er staan genoeg bungalows vrij in oktober dus maak me niet druk over een tijdelijk onderkomen. Lekker op wandelafstand van de natuur 😍. Want de natuur heb ik wel nodig om tot rust te komen als ik het normale leven weer probeer op te pakken 😅. En uiteraard (gefaseerd😉) familie en vrienden weer bezoeken! En wat ex-collega's die ik graag weer wil zien! 

En hoe moet het voor de volgers zijn om opeens niet meer die mailtjes in de mailbox te krijgen? Dat is voor een ieder verschillend, maar ik weet uit ervaring, de periode na 3 maanden Amerika in 2016, dat sommigen even in en zwart gat vallen 🤣🤣. En in tegenstelling to de periode na Amerika, laat ik de volgers toch wel een beetje met een open eind achter als ik er na terugkomst in NL abrupt mee stop, aangezien ik nog geen woonruimte en werk heb. Als ík iemand al zo lang zou volgen, zou ik dat erg jammer vinden en me steeds afvragen hoe het met diegene zou zijn. Dus ik heb besloten om via ditzelfde blog zo en en dan een update te geven van mijn periode van settelen in NL. Ook leuk voor in mijn foto/verhalenboek die ik af wil laten drukken...En dan hoofdzakelijk updates over mijn zoektocht naar huis en werk, dus niet dat ik lekker gewandeld heb of het gezellig heb gehad met vrienden en familie 😊. 

Er zijn ondertussen 3 uur verstreken op het terras 😆. Nog 3 uur te gaan. Maar ook wachten wordt makkelijker als je in het moment leeft...😉. Ik ben er klaar voor om deze reis achter me te laten en de rest van mijn leven te koesteren en ik kijk ook nog niet op tegen de lange reis naar NL (maar hoop wel dat ik kan slapen, anders wordt het een pittige jetlag!) en de overstaptijd van 5 uur in Turkije. Eerste vlucht 13 uur en 2de 3,5 uur 😅. Laat het allemaal gewoon op me af komen 🤗. Zie jullie snel in NL!