Het paradijs van de Daintree Forest

Geen internet, maar wat heb ik me de afgelopen 4 dagen fijn gevoeld! Zelfs een nacht bijgeboekt in dit paradijs. Ipv alles in detail vertellen heb ik dit keer wat info toegevoegd aan de foto's, anders ben ik vannacht nóg aan het tikken! 😬

Ik heb uren rond gestruind en dat alles, geloof het of niet, op een gebied van 200 rechts en 500 links van de camping. Behalve dan de pittige klim naar de Mt Sorrow. Daar hebben we nog geen 10m voor gereden en vanaf daar nog 10 min naar een zwemplek. Op de 2de dag kwam ik 2 Duitsers tegen, jongen en meid rond de 30, maar geen stel, die ik ook op de vorige camping tegenkwam en gesproken heb. We hebben gezellig gekletst rond een kampvuur op het strand, met de gitaar erbij. 

De volgende dag heb ik alleen doorgebracht en de dag erna zijn we samen met 2 Aussies lekker gaan struinen over het strand op zoek naar de zeeschildpadden op de rotsen en cassowaries langs de boardwalk. Maar niet voordat we eerst de krokodil gedag gezegd hebben! Ik was eerder die ochtend al geweest en stond daar toevallig met dezelfde man, Kevin, als die later dus 1 van de 2 Aussies bleek te zijn, waar de Duitsers mee op pad zouden gaan! Ik werd later die ochtend uitgenodigd om mee te gaan...De andere 3 zagen de krokodil voor het eerst en waren helemaal in de wolken. Snap ik 😉.

De zee was te wild, dus geen schildpadden. Ook geen cassowaries, maar ik heb wel verschillende insecten voor ze gespot. Ze hadden mij benoemd als gids 🤗. Wat ik helemaal niet erg vind 😊 en ik heb hun vertrouwen niet beschaamd. Ze vonden me maar een vreemde vogel, omdat ik zulke goeie ogen had 😂. Op een positieve manier 😉. Maar ik ben gewoon gewend te focussen en heb geleerd in het moment te zijn. Dat lukte vooral Stephan en Ronja, de 2 Duitsers, nu goed en het was leuk om te zien dat ze er zo van konden genieten! Na het wandelen hebben we nog gebeachvolleybald en samen pizza gegeten. Wat een gezelligheid eindelijk na 5 mnd reizen! 🙈😂

Stephan en Ronja zouden eigenlijk maar 1 nacht blijven en dat zijn er 5 geworden 🙈. Ik heb ook besloten van 4 naar 5 te gaan omdat we besloten om samen nog de uitdagende wandeling naar de Mt Sorrow te doen (bij de foto's meer info). Maar dit gebied staat er om bekend dat kampeerders meerdere dagen bijboeken, omdat ze zich er zo fijn voelen...Ze hebben allebei de wens uitgesproken om samen met mij af te spreken nadat hij klaar is met reizen, ergens in februari 2020 (En hij is al 10 mnd onderweg! Incl 3 mnd werken voor 2 jr visum). Ik heb eerlijk gezegd dat de kans van slagen klein is, want dat is meestal het geval (er zijn ook uitzonderingen gelukkig, hè Bertie en Margo! 😍), maar heb beloofd het een kans te geven. Zijn alle 3 met een persoonlijke reis bezig en daar hebben we fijne gesprekken over gehad, dus de connectie is er...

De ochtend voordat we gingen klimmen hebben we nog met z'n 5en ontbeten op het strand en hebben we Kevin en Margaret gedag gezegd, alvorens onszelf schrap te zetten voor 1 van de zwaarste wandelingen die ik me kan heugen. Qua lengte, 8km, niet uiteraard, maar zooooo steil! Ik dacht heerlijk te kunnen slapen, maar dat zat er niet in! Bij elke beweging in m'n slaap werd ik wakker van de pijn in mijn bovenbenen en armen (die heb ik ook gebruikt om mezelf naar boven te hijsen 😅). Ben wel 30x wakker geworden 😏. Vanaf 6 uur kon ik niet meer de slaap vatten dus om 6.45 uur maar naast m'n bed gestapt, om 8.30 uur m'n nieuwe vrienden geknuffeld en op weg naar de laatste camping, in Ellis Beach. Daar kwam ik om 12 uur al aan.

Normaal gesproken heb ik er wel vrede mee als mijn vakantie er in een land op zit, maar de conclusie dat ik over 4 dagen Australië moet verlaten is wel pijnlijk! 😬 En al kijk ik nog niet uit naar Azië, ik ben er wel van overtuigd dat als ik daar eenmaal ben en geacclimatiseerd ben, dat ik ook daar weer erg ga genieten van nieuwe avonturen!