Aaneenschakeling van bijzondere momenten

Maandag was een dag vol interessante ervaringen! Ik bereid me voor op een lang verslag 😊 van een lange dag...

Harry had een scooter voor me geregeld, omdat ik graag met de scooter het landschap verken. Hij wilde er ook 1 voor zichzelf, maar in het dorpje was praktisch geen verhuur mogelijk, dus hij zou achterop gaan. Dus ik zei: "dus dan betaal jij de scooter, aangezien we de auto (waar ik dagelijks voor betaal) niet gebruiken". "Is goed", zei hij. Goed geregeld vond ikzelf 🤗. Maar tot mijn verbazing rijdt hij met de auto achter mij aan. Oké prima. Is typisch Aziatisch: het ene zeggen en het andere doen 😉.

We rijden een zijweg in om via een bergweg omhoog te rijden, naar een traditioneel dorp: Belaraghi. Maar eerst genieten van de prachtige route er naartoe! De weg niet al te best op z'n tijd maar geweldig om met de scooter te doen 😍. Heerlijke uitzichten waar ik heerlijk van geniet door regelmatig te stoppen om het landschap in me op te nemen. En natuurlijk promotiemateriaal schieten voor Harry 😉. Onderweg komen we 2 Hollanders tegen met een chauffeur en een gids die ook onderweg zijn naar Belaraghi. En verder geen verkeer...

We komen na een uur aan bij het dorpje. Ondanks dat er veel zandhopen en stenen lagen wegens bouwwerkzaamheden, vond ik het traditionele dorp erg fotogeniek. Deze clan, zoals ze dat noemem, behoort tot de Nada bergstam. De positie van de vrouw is hier het tegenovergestelde van de Liu bergstam. De vrouw heeft hier de macht, maar zoals zo vaak acteert een machtige vrouw anders dan een machtige man 😜😂: de vrouwen hier zijn de baas, maar hebben de filosofie om alles samen met de man te doen en de taken te verdelen, dus ze gebruiken de mannen niet als slaaf, zoals de mannen van de Liu stam de vrouwen wél als slaaf gebruiken 😬. Ipv verdriet bij Liu, voelde ik me hier trots op deze vrouwen! 

Harry legde me het 1 en ander uit en we maakten kennis met Anita en Jaques en hun plaatslijke gids voor 1 dag. Deze gids was de eerste persoon die een toerist meenam naar dit dorp en dat ging niet zonder slag of stoot! 2 vreemden die, toen nog, vanuit de rimboe na een aantal uren lopen hun dorpje in kwamen gelopen. Dat voelde toen als een grote bedreiging! Maar nu de dag worden de paar toeristen die hier komen met open armen ontvangen. We zaten op 1 van de veranda's te kletsen toen de huiseigenaar, een oude man, aan kwam gelopen. We vroegen aan de gids of we binnen mochten kijken en we kregen groen licht. En hij ging ons het 1 en ander uitleggen over de gebruiken en rituelen van deze stam en de regels over het bouwen van zo'n traditioneel huis. Elk huis heeft bijvoorbeeld een vierkante kamer, met elke muur bestaand uit 7 planken. Dat móet dus. En nog veel meer info...🤭. Ongelofelijk hoe ver dit van onze cultuur afstaat!

We bedanken de beste man en geven hem een fooitje voor zijn gastvrijheid. We lopen naar een ander huis, waar 2 oudjes op ons zitten te wachten met een registratieboek. Zoals veel toeristische plekken, vragen ze je wat persoonlijke gegevens in te vullen en een donatie te doen. Na nog wat meer info en een dik uur verder is het tijd om weer op de scooter te stappen. Dan zegt Harry dat we uitgenodigd zijn door een ander jong gezin om met hun te eten. Maar dan raak ik altijd een soort van in paniek 🙈, want ik eet niet alles en nu heb ik geen keuze van een menu. En iets niet eten is onbeleefd 😬. Harry weet dat van mij, dus hij begreep het dat ik vriendelijk bedankte 😅. 

We rijden dezelfde weg weer naar beneden, wat zeker geen straf is! Ik mag regelmatig wachten, want met de auto over een slechte weg dat gaat langzamer dan met de scooter, maar er was genoeg te genieten. Eenmaal beneden lunchen we op het stenen strand en daarna vervolgen we de weg door dorpjes en zo nu en dan uitzicht op de kust. Op en neer en van links naar rechts, uiteraard al zwaaiend, lachend en toeterend. En dan zie ik een 5tal kinderen spelen met een bal op een grasveld van een school. Ze zwaaien blij. Ik stop, rij terug en ik merk dat ze nu een beetje angstig worden en lopen van me weg. Ik stap af en vraag aan een kindje of hij de bal naar me toe wil schoppen. Al wijfelend doet hij dat uiteindelijk. Ondertussen hou ik de weg in de gaten, want ik moet Harry ff seinen. Harry ziet me en stopt ook. De kids worden weer een beetje angstig, maar Harry stelt ze gerust en zegt tegen ze dat ik graag wil voetballen met hun. Het wordt een combi van voet-en volleybal 😊. Met een lekke bal...😉.

Na een tijdje lopen ze 1 voor 1 naar de prachtige boom die ook op het veld staat. Ik noem het een 'rastaboom' 😂. De kids willen een showtje opvoeren: slingeren aan de 'haren' van de boom, met aan de achterkant van de boom 4m lager de grond. Was geweldig om te zien, maar ik ben ze maar niet na gaan doen 😅. 1 aapje was naar boven geklommen, dat gaat zó makkelijk! Ik geef ze wat koekjes, op advies van Harry (al voelt dit wel dubbel, want daarmee creëer je bedelende kids), en we vervolgen onze weg.

We komen bij een brug uit met uitzicht op de vulkaan. De brug is gebouwd over een oude lavastroom heen. Die lavastroom eindigde in zee. Het gesteente is allemaal uitgegraven voor het bouwen van stenen huizen en om te gebruiken als vruchtbare ondergrond voor landbouw. Ik rij met de scooter naar de kustlijn, om te zien waar het in zee terecht kwam. Ik parkeer de scooter bij een boom en een groep van zeker 10 enthousiaste locals zwaaien en roepen naar me. Ik zwaai wel, maar ga niet naar hun toe, al lijken ze dat wel graag te willen. Maar er staat allemaal Arak (zelfgemaakte alcohol) op tafel, dus ik pas even 😬 en doe net of mijn neus bloed en loop het rotsachtige strand op, in de bloedhete zon! En strompel wat over het lavagesteente en loop weer terug naar de scooter. Er komen 2 locals naar me toe, bedwelmd door alcohol 🤭. Dus ik wijs op mijn horloge en zeg "guide guide". Oftewel: ik moet gaan, want mijn gids wacht op mij 😊. Dus we zwaaien en ik rij weg...

We rijden weer dezelfde weg terug naar onze accommodatie aan het strand. Daar ga ik weer even wandelen over het strand, met de voetjes in het water. Het zwarte lavazand houdt me tegen om een duik te nemen...Wat natuurlijk nergens op slaat want zand is zand 🙈. Maar zwart water oogt toch minder uitnodigend dan een heldere zee😊. 

We eten ons buikje vol en we krijgen gezelschap van 2 NLers. Altijd leuk om bij te kletsen over elkaars reis en avonturen. En dan wordt er een groot kleed uitgerold en gaan 7 mannen in een cirkel zitten. De eigenaar legt uit aan Harry wat er gaat gebeuren en dat we hen mogen vergezellen en onderdeel zijn van de familie. Wat er gaat gebeuren? Een ceremonie, om te vieren dat 2 nieuw gebouwde guesthouses vandaag afgewerkt zijn. Tja, traditie...Maar de manier waarop de ceremonie plaatsvind is wel en dingetje en kan schokkend zijn voor de volgers 🙉: er wordt een levende jonge kip uit de tuin geplukt. Er wordt met een mes een snee gemaakt op z'n kop, de kip spartelt een paar minuten met zijn kop hangend naar beneden en ondertussen wordt het bloed opgevangen in een schaaltje. Uiteindelijk stopt de kip met bewegen en het verdwijnt naar de keuken om gekookt te worden. Ondertussen krijgen de mannen, de vrouwen mogen niet in de cirkel (maar wij als toerist wel), ieder een bloedafdruk op de palm van hun hand. De zoon van de eigenaar loopt met het schaaltje naar de 2 guesthouses en brengt een bebloede vingerafdruk aan op de deurpost boven de deur, wat dient ter bescherming. De guesthouses waar Harry en de 2 NLers overnachten 😊.

Er komen nog meer mannen in de cirkel, de timmermannen van het eiland Java, die geen aanhangers zijn van de traditie. Er wordt nog een kleed uitgerold en we worden uitgenodigd in de cirkel en ze gaan de ondertussen gekookte kip ontleden 🙈. Ze kunnen namelijk, althans dat denken ze, aan de organen van de kip zien wat de toekomst brengen gaat 🤭. Hij zoekt bij de darmen naar aanwijzingen. Hij vind een soort harde stekel van een rozentak op de darm, een teken dat er binnenkort iemand in de familie overlijdt. Je kunt er maar op voorbereid zijn 😉. Ook bevatten de darmen veel vocht, een teken dat er een goed leven in het verschiet ligt. En dan trekt hij 2 meter opgevouwd darmen uit het lijf. Pas dan besef je je hoeveel darm er opgerold zit in een lijf, zowel dat van die kip, maar ook in ons lijf! 🙊 Na de ontleding gaat er Arak rond in de cirkel. Ondanks dat het niet te zuipen is, smaakt naar spiritus 🙈, heb ik toch braaf een nipje genomen 😊.

De lever is ook gekookt. Er gaan 2 schaaltjes met witte rijst de ronde, met in het midden een stuk lever. Het is de bedoeling dat iedereen in de cirkel een stukje lever eet. Maar ik heb zo mijn grenzen en pak alleen een paar korrels rijst 😬😄. De andere 2 NLers doen wel braaf mee 🤭. Dan gaat 1 van de mannen voor in gebed. De vrouwen zitten achter ons op een stoel. Het gebed duurde zeker 20 minuten! 😅 En ondertussen zat ik verre van comfortabel 😜. De kleermakerszit had ik gelukkig al ingeruild voor de benen naast mijn lijf, met de voeten naar achteren, want de voeten mogen niet naar voren gericht zijn. Na het gebed, om 21 uur, komt er allerlei eten uit de keuken te voorschijn! Oké, tijd om mijn kamer op te zoeken! Punt 1: ik zat nog vol van het avondeten en Punt 2: de dag zat vol met bijzondere ervaringen en ik begon me afgepijgerd te voelen. Dus heb vriendelijk bedankt en gezegd dat ik wilde slapen. Maar dat ik ze dankbaar was dat ik onderdeel mocht zijn van deze bijzondere ceremonie...Harry vond het jammer, maar ik luister vooral naar wat ik denk dat goed voor míj is 😊. Het was een zegen om in mijn bedje te liggen na 1 van de meest bijzondere dagen van mijn reis...